کودک لجباز

کودک لجباز

اين روزها اکثر پدر و مادرها به جايي رسيده اند که در جدال بين خواسته هاي خود و فرزندان، اين فرزندان آنها هستند که پيروز شده اند; با اين حال هنوز بسياري از والدين، مهارت هاي کنترل مناسب اين شرايط را نياموخته اند.

شکي نيست که منطقي بودن با کودک لجباز کار سختي است و گاهي اوقات صبر شما به پايان مي رسد، اما راه هاي موثري براي حل مشکل لجبازي بچه ها وجود دارد تا خانه شما را از يک منطقه جنگي به بهشتي آرام تبديل کند.

والدين نبايد در مورد تنبيه کودکشان خيلي سهل انگار يا خيلي خشن عمل کنند. هر دو عملکرد نتايج ناخوشايندي خواهد داشت

 آگاه باشيد که اجراي اين راهکارها از اوان کودکي نتايجي کارآمدتر به همراه خواهد داشت. لذا بهتر است پيش از بچه دار شدن با همسرتان در مورد اهدافتان از روش هاي تربيتي صحبت کنيد.

 آگاهي از لجبازي کودکان

لجبازي در کودک کاملا طبيعي است. هر کودکي تا حدي لجبازي مي کند، چون اين طبيعت آنهاست که اطرافشان را آزمايش کنند و بفهمند که تا کجا مي توانند پيشروي کنند. با اين حال، بچه ها حد و مرز خود را نمي شناسند و اين وظيفه والدين آنهاست که محدوديت ها را براي آنها مشخص کند. اينجاست که نقش مديريتي پدر و مادر شروع مي شود که هرچه زودتر باشد، بهتر است.

 راه حل چيست؟

«نظم موثر»، بهترين راه پيشگيري و همکاري با يک کودک لجباز است. براي به کار بردن اين روش مي بايد از دو قانون  استفاده کرد.

قانون اول: در رفتار با کودک بايد ثابت قدم بود. يعني اينکه شما و همسرتان بايد از قبل، در مورد اينکه فرزندتان مجاز به انجام چه کارهايي است و چه کارهايي را نبايد انجام دهد، هماهنگ باشيد. و نيز بايد بدانيد، در صورتيکه فرزندتان ازحد خود تجاوز کرد چگونه با او برخورد کنيد که در اين مورد نيز نياز به هماهنگي قبلي دارد.

کنترل هميشگي از سوي والدين شخصيت کودک را ضعيف مي کند. از سوي ديگر اگر کودک به حال خود رها شود يا به ندرت از سوي والدينش راهنمايي شود و هميشه راه خودش را برود نتيجه آن کودکي خواهد بود غيرقابل کنترل، که حرف والدينش هيچ تاثيري بر او ندارد

وقتي کودک کار خطايي انجام مي دهد نبايد يکي از شما کودک را دعوا کند و ديگري از او حمايت کند. همچنين نبايد در مورد يک عمل کودک يک روز بي توجه باشيد ولي روز ديگر بخاطر همان کار او را دعوا کنيد. نتيجه آنکه روش شما بايد مداوم ، مشابه، و هماهنگ باشد.

قانون دوم: وقتي کودکي لجبازي مي کند، آرام اما محکم و ثابت قدم باشيد. اگر اين دو قانون را درست اجرا کنيد، حد و حدود خود را درک مي کند. داشتن برنامه ريزي روزانه براي کودک باعث مي شود تا شرايطي که باعث تنش شده کم شود و کودک بفهمد که شما چه توقعاتي از او داريد. مثلا بهتر است که برنامه غذا، ساعت خواب و ديگر مسائلي که براي شما اهميت دارد از قبل مشخص شود تا کودک بداند که شما چه توقعي از او داريد. البته همانگونه که بچه ها موظف هستند که بدون سوال، برنامه مورد نظر شما را اجرا کنند، شما نيز بايد وقتي براي کارهاي مورد علاقه کودک در نظر بگيريد.

بهتر است که برنامه غذا، ساعت خواب و ديگر مسائلي که براي شما اهميت دارد از قبل مشخص شود تا کودک بداند که شما چه توقعي از او داريد

بايد بدانيد که کودکان داراي نظرات خاص خود هستند و مي توانند براي خود تصميم بگيرند. اين مسئله بخش مهمي از شکل گيري شخصيت کودک را شامل مي شود. حتي گاهي اوقات زماني را با در نظر گرفتن نظر او و مشورت با او براي انجام فعاليت تنظيم کنيد .پس اين شما هستيد که مسائل قابل بحث و غيرقابل بحث را مشخص کنيد.

تا چه حد سخت گير باشيم؟

والدين نبايد در مورد تنبيه کودکشان خيلي سهل انگار يا خيلي خشن عمل کنند. هر دو عملکرد نتايج ناخوشايندي خواهد داشت.

اگر کودکي بدون آنکه فرصت کافي براي تصميم گيري داشته باشد، جواب منفي بشنود هرگز قادر نخواهد بود که براي خود تصميم بگيرد يا نظر بدهد.

وقتي کودک کار خطايي انجام مي دهد نبايد يکي از شما کودک را دعوا کند و ديگري از او حمايت کند. همچنين نبايد در مورد يک عمل کودک يک روز بي توجه باشيد ولي روز ديگر بخاطر همان کار او را دعوا کنيد. نتيجه آنکه روش شما بايد مداوم ، مشابه، و هماهنگ باشد

بهترين راه براي مهار کودکي که بر سر مسئله اي پافشاري مي کند، اجراي سه راه حل زير است:

اول: آرام اما محکم و قاطع به فرزندتان بگوييد که به رفتارش خاتمه دهد و دوست نداريد که اين کار تکرار شود چون به هيچ وجه آن را نمي پذيرند.

دوم: اگر از کار خود دست برنداشت به کودکتان بگوييد اگر به کارش ادامه دهد، تنبيه خواهد شد. اخطار و آگاهي دادن از مراحل مهمي بشمار مي رود.

«نظم موثر»، بهترين راه پيشگيري و همکاري با يک کودک لجباز است

سوم: در آخرين مرحله اگر کودک به خواسته شما عمل نکرد بايد تنبيه شود. اما بهتراست در مورد چگونگي تنبيه هم اطلاعاتي کسب کنيد که خود جاي بحث دارد. کنترل هميشگي از سوي والدين شخصيت کودک را ضعيف مي کند. از سوي ديگر اگر کودک به حال خود رها شود يا به ندرت از سوي والدينش راهنمايي شود و هميشه راه خودش را برود نتيجه آن کودکي خواهد بود غيرقابل کنترل، که حرف والدينش هيچ تاثيري بر او ندارد.